مخوف تربن و رمزآلود ترین نفطه ایران را میشناسید؟

همچنین غار دیگرى در نزدیکى شهر دمشق در کشور سوریه منتسب به اصحاب کهف است. لازم به ذکر است علامه طباطبایى، قدس‏سره، پس از تحقیقات ارزنده‏اى به این نتیجه رسیده‏اند که نشانه‏هاى یادشده در قرآن کریم از غار اصحاب کهف بر غار «افسوس‏» در ترکیه منطبق‏تر است.4
و همچنین از ابن عباس نقل مى‏کنند که معاویه در جنگ مضیق نزدیک روم رفته بود و به غارى که اصحاب کهف در آن مدفون‏اند نزدیک شد. معاویه اصرار داشت که از درون غار مطلع شود. قبلا چند نفر را براى کاووش به داخل آن فرستاد ولى تندباد شدیدى وزید که نتوانستند پیش بروند. ناچار معاویه از این فکر منصرف شد.
شهرى که اصحاب کهف در آن ساکن بودند بنا بر روایتى که در بحارالانوار از حضرت على، علیه‏السلام، نقل شده است «افسوس‏» نام داشت که افسوس پیش از میلاد مسیح یکى از شهرهاى معروف جهان بوده که معبد معروف «دیانا» که از عجایب هفتگانه بوده در این شهر قرار داشتالبته در کتب مختلف و تفسیرهاى گوناگون از شهرهاى دیگرى به نامهاى مختلف من‏جمله «فیلادرفیا» و کوه «آنجلس‏» به میان آمده که در سریال «مردان آنجلس‏» به کارگردانى آقاى فرج‏الله سلحشور شاهد استفاده از این اسامى بودیم. که نشان مى‏دهد حجت ‏الاسلام محمد سعید بهمن‏پور، نویسنده و محقق سریال به مفسرانى رجوع کرده‏اند که در آثارشان از این اسامى استفاده شده است، چنانکه اسامى استفاده شده براى اصحاب کهف در فیلم با روایتى که در جلد 14 بحارالانوار از حضرت على، علیه ‏السلام، نقل شده تفاوت دارد، چراکه حضرت على، علیه‏السلام، ایشان را به نام‏هاى «مکسلمینا»، «میشیلینا»، «تلمیخا»، «دیرنهوس‏»، «مرنوس‏»، «ساذریوس‏» و «قطمیر چوپان‏» معرفى مى‏کنند، که البته تفاوت در اسامى افراد و مکانها و یا در شرح خود داستان به برداشتهاى مختلف و یا نقل‏قولهاى گوناگونى برمى‏گردد که هر یک از مفسران به یکى از آنها استناد مى‏کند که به طور مثال در مورد کلمه «رقیم‏» در قرآن، برخى از مفسران آن را نام روستاى نزدیک غار مى‏دانند 5 و برخى دیگر نام سگ اصحاب کهف و برخى نام لوح مسى و یا سنگى نصب شده در کنار غار مى‏دانند و برخى نام کوهى مى‏دانند که غار بر روى آن واقع شده و راجع به کلمه «وصید» هم یک چنین اختلاف نظرى وجود دارد که البته این قبیل اختلافات نمى‏تواند به حقیقت داستان و پیام‏هاى آن خدشه‏اى وارد سازد. چراکه خداوند در قرآن مى‏فرماید: «بعضى خواهند گفت که عده آن اصحاب کهف، سه نفر بود و چهارمین سگ آنها و برخى دیگر از روى خیالبافى و غیبگویى مى‏گویند عده آنها پنج نفر بود و ششمین سگ آنها و برخى دیگر گویند هفت نفر بودند و هشتمین سگ آنها (اى رسول ما) بگو خداى من به عده آنها آگاه‏تر (از خلق) است که بر عدد آنها از خلق بجز افراد قلیلى که از طرف حق به وحى دانسته‏اند هیچ کس آگاه نیست. پس تو با اهل کتاب در این موضوع مجادله مکن، جز آن که هرچه بظاهر وحى دانستى اظهار کن. دیگر هرگز فتوى از احدى در این باب مپرس‏» 6
 

1. بحارالانوار، ج 14، ص‏411 و عرائس ثعلبى، ص 232.
2. قاموس الاعلام ترکى، ج 1، ص 506 و ج 2، ص 1001 و دائره‏المعارف حیات، ص 1015.
3. این غار در سال 1963م مطابق 1342ش کشف شد و کتابى در این‏باره بنام «اکتشاف کهف اهل الکهف‏» منتشر شد.
4. تفسیر المیزان، ج 13، ص 299.
5. تفسیر قمى، ج 2، ص 31.
6. سوره کهف، آیه 24.
منبع:www.sibtayn.com

هر جا که نوری نباشد، تاریک است. به عبارت دیگر هر جا که نور وجود نداشته باشد، همه چیز به رنگ سیاه دیده می‌شود. تجربه‌‌ی ما بر روی زمین (تجربه‌ی همیشگی و روزمره‌ی روز و شب) به ما نشان می‌دهد که سیاهی (یا تاریکی) نتیجه‌ی نبود نور است. البته در فضا (جهان فراتر از کره‌ی زمین) میلیاردها میلیارد ستاره‌ی نورانی و بسیار عظیم وجود دارد که خورشید ما یکی از کوچک‌ترین و کم‌نورترین آن ها به‌شمار می‌آید. فضایی که ما می‌توانیم ببینیم، از جمله منظومه‌ی شمسی، با نور احاطه شده است. پس چرا فضا تیره و تاریک دیده می‌شود؟
روی زمین، ما روز و شب را داریم. روز از دمیدن خورشید شروع می‌شود و تا غروب خورشید ادامه می‌یابد. روشنایی روز ترکیبی است از نور مستقیم و غیرمستقیم خورشید که حس دیدن را ایجاد می‌کند و این امکان را به ما می‌دهد که محیط اطرافمان را به صورت رنگی ببینیم؛ مثلاً آسمان را آبی، ابرها را سفید و پف‌ کرده و گل‌ها را به رنگ‌های مختلف زیبا.
زمین را پوششی از گاز‌های مختلف احاطه کرده که به آن جّو می‌گوییم. بالاتر از این لایه‌ی گازی، قطره‌های آب و ذرات ریز غبار را هم می‌توان یافت. نوری که از خورشید به زمین می‌رسد، به این ذرات برخورد می‌کند و باعث انعکاس و انکسار آن می شود. انعکاس (بازتاب نور) و انکسار (منحرف شدن مسیر نور به هنگام عبور از جسمی) سبب روشن شدن محیط اطراف می‌شود که در نتیجه می‌توانیم اجسام را به صورت رنگی و در ابعاد مختلف ببینیم.
از سوی دیگر، فضا با وجود ستاره‌های بی شماری که در آن می‌درخشند، تاریک است. چرا؟
در هر متر مکعب از فضا فقط مقدار بسیار ناچیزی از ذرات کیهانی و عناصری مانند اتم‌های هیدروژن و هلیم وجود دارد. به عبارت دیگر چیزی وجود ندارد که ما به آن «خلاء» می‌گوییم. در چنین فضایی نور ستاره‌ها به صورت مستقیم حرکت می‌کند و دچار پراکندگی (انعکاس و انکسار) نمی‌شود. این شبیه نشانه‌گیرهای (چراغ‌قوه‌ها) لیزری است که ما فقط نقطه‌ای نورانی می‌بینیم، اما شعاع نور دیده نمی‌شود. این نشان می‌دهد که نور به خودی خود پراکنده نمی‌شود، بلکه در مسیر مستقیم و در جهت یک نقطه حرکت می‌کند. به همین دلیل است که در فضا فقط می‌توانیم نقاط نورانی را که از منبع خود منتشر می‌شوند، ببینیم. به این ترتیب هیچ رنگی هم برای دیدن در آن جا نیست و ما فضا را همواره سیاه و تاریک می‌بینیم.به عبارت دیگه فضا پر از نور ستارگانی مانند خورشید است، ولی از آن جایی که چشم مسیر حرکت نور را نمی بیند و در فضا هیچ چیز، حتی مولکول های هوا هم وجود ندارد و خلااست، نور بازتاب نمی کند و در نتیجه ما فضا را تاریک و سیاه می بینیم.